ਇਕ ਵੱਖ ਸਮੇਂ ਇਕ ਬਾਕਸ ਸੀ, ਇੱਕ ਪੁਰਾਣਾ, ਵਿਚਿਤਰ ਦਿੱਲੇਦਾਰ ਬਾਕਸ ਜੋ ਖਾਲੀ ਇਮਾਰਤ ਦੇ ਬੀਚ ਅਕੱਲੇ ਸਥਿਤ ਸੀ। ਇਹ ਇਮਾਰਤ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਬਹੁਤ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਤਬਾਹੀ ਵਿੱਚ ਸੀ ਅਤੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਬਾਕਸ ਕਿਸ ਦਾ ਸੀ ਜਾਂ ਕਿਸ ਲਈ ਉਹ ਵਾਂਗ ਛੱਡਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਹ ਬਾਕਸ ਇੱਕ ਪੜਨ ਵਾਲੀ ਪਜ਼ਲ ਸਿਝਦਾ ਸੀ। ਇੱਕ ਤੇਜ਼ ਸੂਰਜ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਜਿਜ਼ਾਸ਼ੀ ਬੱਚੇ ਇਸ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹ ਇਹ ਵਿਚਿਤਰ ਬਾਕਸ ਪਾ ਕੇ ਲੈ ਆਇਆ। ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਬਾਕਸ ਵਾਸਤਵ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਸੀ।
ਡਬਾ ਫਲੋਰ 'ਤੇ ਵੱਸਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਸਾਰੇ ਬੱਚੇ ਜਾਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ ਕਿ ਅੰਦਰ ਕਿਹੜਾ ਚੀਜ਼ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਘੱਟ ਕੀਤਾ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਪਤਾ ਲਗਾਇਆ ਕਿ ਡਬੇ ਬਾਰੇ ਕੀ ਵਿਚਿਤਰ ਬਾਤ ਹੈ: ਉਸ ਉੱਤੇ ਕੋਈ ਲੇਬਲ ਜਾਂ ਚਿਹਨ ਨਹੀਂ ਸਨ ਕਿ ਇਹ ਕਿਹੜਾ ਡਬਾ ਹੈ ਜਾਂ ਅੰਦਰ ਕਿਹੜੀ ਚੀਜ਼ ਹੈ। ਇਹ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਸਾਧਾਰਣ ਭੂਰਾ ਡਬਾ ਸੀ, ਜੋ ਘਰ ਦੇ ਮੱਧ ਵਿੱਚ ਚੁਪਕੇ ਵੱਸ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਚਰਚਾ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਆਪਣੀਆਂ ਰਾਯਾਂ ਵਿਖੇ ਸ਼ੌਰ ਕੀਤਾ, ਬੱਚੇ ਨੇ ਡਬੇ ਨੂੰ ਖੋਲ ਕੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਵਸਤੂਆਂ ਅਤੇ ਸੰਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਪੜਤਾਲਣ ਲਈ ਖੋਲਿਆ।
ਜਦੋਂ ਬੱਚੇ ਅੱਖਰ ਤੋਂ ਬਕਸੀ ਦੀ ਲਿੰਬ ਖੋਲੀ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਆਂਖਾਂ ਵਿੱਚ ਆਸ਼ਚਰਿਯ ਅਤੇ ਅਡਮਿਰੇਸ਼ਨ ਦੀ ਭਾਰ ਪडੀ। ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਅੰਦਰ ਕਿਹੜੀ ਵੀ ਪਹਿਲਾਂ ਵੇਖੀ ਸਾਡੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਵਿਚਿਤਰ ਅਤੇ ਮਹਾਨ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦਾ ਪਤਾ ਲਗਾਇਆ। ਉਥੇ ਰੌਸ਼ਨੀ ਵਿੱਚ ਚਮਕਦੇ ਮੋਟੀਆਂ ਸਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੂਜੀ ਯੁਗ ਤੋਂ ਸਾਡੀ ਲੱਗਦੀ ਸੀ ਛੋਟੇ ਖਿਡੇ ਸਨ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਪਿੱਘਲੇ ਪੱਤਰ ਸਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਰੰਗਿਨ ਰਸਤੇ ਨਾਲ ਜੋੜਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਬੱਚੇ ਇਸ ਯਾਤਰਾ ਮੌਕੇ ਲਈ ਬਹੁਤ ਭਾਗਾਂ ਸਨ! ਜੋ ਸਭ ਤੋਂ ਅਲਾਵਾ ਸਥਾਨਾਂ ਵਿੱਚ ਛਪਾ ਸੀ।
ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਬਕਸੀ ਵਿੱਚ ਵਧੀਆ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਨਾਲ ਦੇਖਿਆ ਅਤੇ ਖੇਡ ਅਤੇ ਪੱਤਰ ਤੋਂ ਵੀ ਵਧੀਆ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦਾ ਪਤਾ ਲਗਾਇਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਪੈਨ ਨੂੰ ਇੱਕ ਲਫ਼ਾਫੇ ਵਿੱਚ ਛਿਪਾ ਕੇ ਪਤਾ ਲਗਾਇਆ। ਇਹ ਪੈਨ ਇੱਕ ਛੁਪੇ ਸਥਾਨ ਦਾ ਰਾਹ ਤੇ ਸੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕਦੇ ਸੁਣਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਇਹ ਇੱਕ ਸਫਰ ਦਾ ਰਾਹ ਤੇ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ, ਜਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਪੈਨ ਅਤੇ ਬਕਸੀ ਵਿੱਚ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਾ ਕੇ ਕੰਮ ਕੀਤਾ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਪਤਾ ਲਗਾਇਆ ਕਿ ਰਾਜ਼ਮਾਇਦਾ ਬਕਸਾ ਸਾਡੀ ਕਲੂਆਂ ਦਾ ਪੂਰਾ ਸੰਗ੍ਰਹ ਸੀ ਜਿਸ ਲਈ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਖੋਲਣ ਲਈ ਇੱਕ ਮੌਕਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਇਹ ਇੱਕ ਪੜਨ ਲਈ ਪੜਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਸੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮਿਲਾ ਕੇ ਕੰਮ ਕੀਤਾ!
ਜਦੋਂ ਬੱਚੇ ਗੱਡੀ ਵਿੱਚ ਸਾਰੇ ਮਜ਼ੀਦਾਰ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਸਮਝਣ ਲੱਗੇ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਹੀ ਤੌਰ ਤੇ ਸਮਝ ਲਿਆ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਖੋਜ ਕਿਤਨਾ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਸੀ। ਇਹ ਸਿਰਫ ਇਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੰਮ ਦੇ ਟੇਬਲ ਲਈ ਬਾਇਡੀਕਲ ਆਊਟਲੈਟ ; ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਹੀ ਤੌਰ ਤੇ ਸਮਝ ਲਿਆ ਕਿ ਉਹ ਗੱਡੀ ਇਕ ਸਮਾਂ ਦੀ ਟਾਈਮ ਕੈਪਸਲ ਸੀ, ਜਿਸਨੂੰ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਯੁਗ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਵਿਅਕਤੀ ਨੇ ਛੱਡਿਆ ਸੀ। ਗੱਡੀ ਵਿੱਚ ਹਰ ਖ਼ਾਸੀ ਅੰਦਰ ਮੁਠੀ ਵਿੱਚ ਮੁਝ ਬਾਰੇ ਪਛਾਤੀ ਸੰਕੇਤ ਸਥਿਤ ਸਨ। ਹਰ ਵਸਤੂ ਅਲग ਅਲग ਕਥਾ ਬਤਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਗੱਡੀ ਭੁਲੀ ਗਈ ਦੁਨੀਆ ਦੀ ਇਕ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਦਸ਼ਟੀ ਸੀ।
ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਸ ਗੱਡੀ ਨੂੰ ਪਾਣ ਤੇ ਵਧੀਆ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਜਦੋਂ ਬੱਚੇ ਅੱਖਰ ਤੌਰ ਤੇ ਖਾਲੀ ਇਮਾਰਤ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਗਏ। ਇਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਯਾਦਰਖਸ਼ੀ ਸੀ ਕਿ ਸਭ ਤੋਂ ਸਧਾਰਨ ਚੀਜ਼ਾਂ ਵੀ ਅਲਾਵਾ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਮੌਲਿਕ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਆਪਸੀ ਅਕਸ ਨੂੰ ਅੱਖ ਖੁੱਲੀ ਰੱਖੀ ਕਿ ਯਾਤਰਾ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਛੁਪੀ ਲੜੀਆਂ ਪਾਣ ਲਈ ਕਿਉਂਕਿ ਕਿਸੇ ਨੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸਕਤਾ ਕਿ ਉਹ ਕਿਹੜੀ ਮਜ਼ੀਦਾਰ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਬਿਨਾਂ ਦੇਖਣ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ।
ਅੰਤ ਵੇਖਣ ਤੋਂ, ਇਹ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਕਾਰਡਬੋਰਡ ਬਾਕਸ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਵੀ ਵੱਧ ਸੀ। ਇਹ ਦਰਸਾਈ ਕਿ ਰੋਜ਼ਮਰ੍ਹਾ ਸ਼ਾਇਨਾਂ ਕਿੰਨੀ ਮਾਨਯੋਗਿਆ ਹੋ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਇਹ ਕਿਉਂ ਚੰਗਾ ਹੈ ਕਿ ਸਾਡੀ ਸੋਚ ਖੁੱਲੀ ਰਹੇ। ਪਰ ਬੱਚੇ ਮੁੜ ਦਾਮਨਗੀ ਖ਼ਜ਼ਾਨੇ ਪਾਏ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਆਜ ਕੇ ਦਿਨ ਬਾਰੇ ਇੱਕ ਸਿੱਖਿਆ ਮਿਲੀ। ਜਦੋਂ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਬਾਕਸ ਨਾਲ ਅਪਣੀ ਸਫਰ ਦੀ ਯਾਦ ਵਿੱਚ ਛੱਡ ਕੇ ਚਲਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਤਦੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦਿਲਾਂ ਵਿੱਚ ਉਤਸਹ ਭਰਾ ਹੋਇਆ ਸੀ; ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਬਾਕਸ ਨਾਲ ਅਪਣੀ ਸਫਰ ਵਿੱਚ ਜਿੰਦਗੀ ਦੀ ਸਿੱਖਿਆ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀ ਹੈ ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸੀ।
